قسمت عمده ای از رست کردن قهوه که در زمان قدیم در اروپا انجام می شد در محیط خانه بود، بخشی به این جهت که بعنوان یک تمرین ماهرانه برای آن نبود، و بخش دیگر به دلیل اطمینان از اعتبار و صحت آن بود. علاوه بر این، تا پایان قرن 18 میلادی،دستگاه هاي رست کننده همه لوازم کوچکی از ظرف ها بودند که نمیتوانستند بیش از چند کیلو دانه را در یک زمان تحت فرآوری قرار بدهند. رست کردن خانگی یک راه ضعیف تا پایان آن بود، هرچند گاهی اوقات یک ساعت طول میکشید، که سبب می شد قهوه ای که مشخصات پختگی دارد، بدون اسیدیته و یا طعم تیز و تندی باشد.
نخستین رستر تجاری قهوه
ولی اکنون، دوران نوآوری در همه صنایع است، از صنایع مزرعه داری و تقطیر کردن برای دست یابی به منسوجات و کاغذسازی، با تکنولوژی به روز که با موفقیت نیروی کار را کمتر کرد و کیفیت و توان عملی را بهینه نمود. رست کردن قهوه هم از این رشد عقب نماند. مراحل نخستین رست کننده های تجاری در 1824 میلادی آغاز گردید، وقتی که ریچارد ایوانز اولین رستر تجاری قهوه را در اندازه بزرگ ثبت کرد.
علاوه بر اندازه آن، رستر های سیلندری مزیت های بسیاری نسبت به هرچیز دیگری که قبلشان بود داشتند، از جمله امکان این که رستر به آسانی بر روی پایه هایش نشانده میشد و امکان این بود که به راحتی همه دانه هارا از مخزن آن تخلیه کرد. در اواسط قرن 19 میلادی،تخلیه و بارگیری مجدد سریع یک چالش مداوم بود که بسیاری از مخترعان به دنبال راه حلی برای آن بودند، در کنار اصلاحاتی که بر روی طراحی آن انجام میدادند که به رست کننده کمک کند که تعیین شود چه زمانی قهوه آماده شده است.
در سال 1846، داس رستری بر پایه این ایده ساخت که قهوه تقریبا 15 تا 20 درصد وزن خود را در حین رست کردن از دست خواهد داد. در اين دستگاه، دانه ها پیش از اینکه بارگیری بشوند نسبت به وزن مورد نظر وزن میشدند، که مربوط به درجه مورد نظر برای رست شدن و کشور مبدا دانه ها محاسبه میشد. اما به محض این که مصرف کنندگان اعتماد بیشتری به راحتی قهوه از پیش رست شده دادند، رسترهای بزرگتری نیاز بودند.
اما چه کسی بهتر میتوانست در آمریکا رستر های بسیار بزرگ طراحی کند؟
جیمز کارتر از بوستون طرح خود از رستر مورد نظر خود را در سال 1846 ارائه نمود، سیستمی که به عنوان رستر های تجاری در دو دهه اخیر انتخاب شدند. رستر کارتر اساسا از یک درام با ورق آهن دستی بود ، نزدیک به اندازه یک بشکه بزرگ شراب، که در نزدیکی کوره زغال سنگ قرار میگرفت. هرچند، یک تفاوت عمده داشت: بارگیری و تخلیه قهوه از طریق بیرون آوردن کل درام از کوره و باز کردن درب کناری انجام میگرفت. تمام بانک ها (باطریها) رستر های کارتر در بزرگترین کمپانی های رست کننده قهوه در آن زمان استفاده میشد – مانند کمپانی دوینل رایت از بوستون.
